هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین با تداخل بالا، پایین و فزاینده بر دقت و ساختار بازنمایی ذهنی پرتاب آزاد بسکتبال بود. به این منظور 30 شرکت کننده مبتدی به صورت تصادفی به سه گروه تصادفی، مسدود و افزایشی تقسیم شدند. شرکت کنندگان بر اساس گروه بندی و ترتیب تمرین مشخص شده به مدت سه روز هر روز سه بلوک و هر بلوک شامل 30 کوشش-پرتاب آزاد بسکتبال را از فواصل مختلف (96/3، 57/4، و 18/5 متر) تمرین کردند. سه روز بعد از آخرین جلسه تمرین آزمون های یادداری و انتقال اجرا شد. نتایج نشان داد گروه افزایشی نسبت به دو گروه دیگر دقت بالاتری در یادداری داشت. این اثر برای مرحله انتقال نیز مشابه بود. نتایج متغیر بازنمایی ذهنی نشان داد گروه افزایشی نسبت به دو گروه دیگر بازنمایی ذهنی ساختاریافته تری دارد و این بازنمایی بیشتر با بازنمایی ذهنی شرکت کنندگان ماهر مشابه بود. این نتایج با توجه به پردازش بهتر اطلاعات و همچنین چارچوب نقطه چالش تفسیر شدند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ظهور مهارت برجسته در پرتاب آزاد بسکتبال در سطوح مختلف مهارتی طبق مدل یادگیری نیوول بود. شرکت کنندگان در سه گروه مهارتی (10=n)، مرحله ی هماهنگی، مرحله ی کنترل هماهنگی و مرحله ی بهینه سازی قرار گرفتند و تعداد 350 شوت ثابت را از هفت نقطه ی پارامتری (74/2، 35/3، 96/3، 57/4، 18/5، 79/5، 4/6)، هر نقطه 50 شوت انجام دادند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد دقتِ افرادی که در مرحله ی سوم نیوول قرار داشتند، در نقطه ی 57/4 متری که همان خط پنالتی است، به طور معنی داری از پیش بینی معادله ی رگرسیون بالاتر بود و از ظهور مهارت برجسته حمایت کرد (05/0>P)، ولی سایر نقاط از اصول تغییرپذیری نیرو پیروی کردند و با افزایش پارامتر مسافت دقت اجرا کاهش یافت. همچنین بررسی رگرسیون چندگانه نشان داد که سایر نقاط مشارکتی در ظهور مهارت برجسته ندارند و این نتیجه شاید دلیلی باشد برای رد کردن دیدگاه عمومی بودن در به وجود آمدن مهارت برجسته.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر سه شیوه آرایش تمرین (تمرین قالبی، تمرین زنجیره ای و تمرین تصادفی) بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب آزداد بسکتبال از سه نقطه مختلف با فواصل متفاوت از حلقه بسکتبال در افراد غیر مبتدی بوده است. 30 نفر دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی که واحد بسکتبال 1 را با موفقیت گذرانده بودند و سابقه شرکت در مسابقات بسکتبال نداشتند، پس از انجام پیش آزمون (شامل 15 پرتاب آزاد از 3 متری روبروی حلقه) بطور تصادفی در سه گروه تمرینی تقسیم شدند. تمامی آزمودنیها در 5 جلسه تمرین در 5 روز متوالی (هر جلسه 15 پرتاب آزاد از 1.5 متری، پرتاب آزاد از 3 متری و 15 پرتاب آزاد از 4.5 متری روبروی حلقه طبق آرایش خاص گروه خود) و آزمون انتقال (شامل 15 پرتاب آزاد از 3.5 متری سمت راست حلقه و با زاویه 45 درجه) شرکت نموده اند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی دار بین جلسات اول و پنجم با سایر جلسات بوده است در حالی که اثر گروه ها و تعامل گروه و جلسات تمرین معنی دار نبوده است. نتایج تحلیل واریانس یک راهه در مقایسه بین میانگین نمرات آزمون انتقال سه گروه نیز حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار بین گروه ها است. این یافته ها نشان می دهد که تغییر پارامتر فاصله در تکلیف پرتاب آزاد بسکتبال اثر تداخل زمینه ای را آشکار نکرده و از نظریه مگیل و هال (1991) حمایت می کنند که برای بروز اثر تداخل زمینه ای باید تکالیف مورد تمرین با برنامه های حرکتی تعمیم یافته متفاوتی کنترل شوند.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی آشکار بر یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال بود. تعداد 60 نفر داوطلب بر اساس نمرات پیش آزمون به سه گروه مساوی همسان سازی شدند و گروه های خودگفتاری آموزشی و انگیزشی آشکار در مرحله اکتساب 12جلسه (30 تکرار پرتاب آزاد بسکتبال) را به ترتیب با گفتن "مچ-مرکز" و "من می توانم" قبل از هر پرتاب انجام دادند. آزمون یادداری و انتقال به ترتیب 48 و 72 ساعت بعد از آخرین جلسه اکتساب صورت گرفت. از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و یک سویه جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد اثر جلسات تمرین، گروه و اثر متقابل گروه و جلسات تمرینی معنادار است و گروه خودگفتاری انگیزشی آشکار در مرحلة اکتساب، یادداری و انتقال بهتر از دو گروه دیگر بود. جهت یادگیری تکالیف نسبتاً پیچیده مانند پرتاب آزاد بسکتبال خودگفتاری انگیزشی انتخاب مناسب تری نسبت به انواع دیگر خودگفتاری است.

هدف این تحقیق بررسی تاثیر تصویرسازی حرکتی و مشاهده عمل بر بازنمایی ذهنی و دقت پرتاب آزاد بسکتبال بود. به این منظور 40 شرکت کننده به چهار گروه شامل تصویرسازی، مشاهده، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. شرکت کنندگان بر اساس گروه بندی خود به مدت یک هفته (هرروز 100 کوشش) به تمرین پرتاب آزاد بسکتبال پرداختند. یک هفته بعد از آخرین جلسه تمرینی آزمون یادداری انجام شد. دقت حرکت و ساختار بازنمایی ذهنی مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج دقت حرکت نشان داد که گروه ترکیبی نسبت به سایر گروه ها دقت بالاتری داشت. همچنین گروه مشاهده نسبت به گروه تصویرسازی دقیق تر عمل کرده بود. در متغیر ساختار بازنمایی ذهنی، گروه ترکیبی نسبت به سایر گروه ها بازنمایی ذهنی ساختار یافته تری داشت. همچنین بازنمایی ذهنی گروه تصویرسازی نسبت به گروه مشاهده ساختار یافته تر بود. این نتایج با توجه به مکانیزم های زیربنایی متفاوت مرتبط به این گونه های مختلف تمرین تفسیر شدند.

هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه عملکرد پرتاب آزاد بسکتبال در افراد دارای چشم و دست برتر همسو و دگرسو بود. همسویی و دگرسویی چشم و دست برتر یکی از متغیرهای مهم در اجرای حرکتی محسوب می شود. تحقیقات مختلف نشان داده است که بین عملکرد بازیکنان همسو و دگرسو تفاوت وجود دارد که ناشی از عوامل احتمالی مختلفی می باشد و البته نتایج متناقضی در پژوهش های مختلف بدست آمده است. برای آزمایش سوال تحقیق، 58 دانشجوی 24-18 ساله، بر اساس همسویی و دگرسویی چشم - دست در دو گروه همسو (15 دختر و 15 پسر) و دگرسو (16 دختر و 12 پسر) در این تحقیق شرکت کردند. هر کدام از شرکت کننده ها 30 پرتاب آزاد از نقطه پنالتی بسکتبال اجرا کردند. نتایج نهایی نشان داد بین عملکرد پرتاب دو گروه همسو و دگرسو اختلاف معناداری وجود دارد (t=4.072, P=0.000). این امکان وجود دارد که برتری بازیکنان همسو به دلیل راستای دید مستقیم تر آنان و یا زمینه بینایی پیش روی آنان باشد. این نتایج تفسیرهای مهمی را به همراه دارد که یکی از آنها، جداسازی آثار موقتی اجرا و آثار دائمی یادگیری بازیکنان است. به هر حال تحقیقات تکمیلی مورد نیاز است تا دلایل و اساس اختلاف میان بازیکنان دارای چشم و دست برتر همسو و دگرسو مشخص شود.

در تمرین خودکنترلی، بازخورد توسط خود یادگیرنده فراهم می شود. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر تمرین خودکنترلی اجرای شوت بسکتبال بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر بود. نمونه آماری این پژوهش را 20 دانش آموز دختر تشکیل دادند که به طور تصادفی انتخاب گشته و به دو گروه خودکنترلی و جفت شده تقسیم شدند. پژوهش در پنج جلسه شامل: یک جلسه پیش آزمون، سه جلسه تمرین و یک جلسه پس آزمون انجام گرفت. شایان ذکر است که پرتاب آزاد بسکتبال به عنوان تکلیف ملاک انتخاب شده بود. هم زمان با پیش آزمون و پس آزمون، «پرسش نامه خودکارآمدی شرر» توسط دانش آموزان تکمیل شده و جمع آوری گردید. نتایج نشان می دهد که تمرین خودکنترلی باعث پیشرفت معنادار خودکارآمدی دانش آموزان شده است، درنتیجه، با توجه به پیشرفت بیشتر در امر یادداری گروه خودکنترل و همچنین معنا داری بهتر در خودکارآمدی دانش آموزان می توان گفت که تمرین خودکنترلی تاثیر مثبتی بر یادداری و خودکارآمدی فرد می گذارد.

مقدمه: هدف از اجرای پژوهش حاضر، تعیین تاثیر مشاهده و تصویرسازی پرتاب آزاد بسکتبال بر واکنش نورون های آینه ای بود.روش: 10 دانشجوی پسر مبتدی (میانگین سنی؛ 23.2±1.5 سال) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. ترتیب مشاهده و تصویرسازی به صورت موازنه متقابل کنترل شد. امواج مغزی شرکت کنندگان در چهار حالت استراحت با چشمان باز، بسته، مشاهده و تصویرسازی پرتاب آزاد به صورت بیرونی توسط دستگاه الکتروانسفالوگراف ثبت گردید. سرکوب ریتم میو به صورت نسبت توان موج آلفا در حالت مشاهده و تصویرسازی به توان موج آلفا در حالت استراحت با چشمان باز و بسته محاسبه شد.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس درون گروهی 3×2 (شرایط آزمون: مشاهده و تصویرسازی، منطقه عصبی: C3، C4،Cz ) در دو حالت استراحت با چشمان باز و بسته نشان می دهند که اثر اصلی شرایط آزمون معنادار است (P£0.01)، به گونه ای که بین سرکوب ریتم میو در دو حالت مشاهده و تصویرسازی تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر، ریتم میو در حالت مشاهده نسبت به تصویرسازی به طور معناداری بیشتر سرکوب شده است (P£0.01)، اما اثر اصلی منطقه عصبی و تعامل آن ها معنادار نبود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق پیشنهاد می کنند که سرکوب بیشتر ریتم میو در حالت مشاهده نسبت به تصویرسازی نشان دهنده واکنش بیشتر نورون های آینه ای به مشاهده ی عمل است. لذا به نظر می رسد مشاهده نسبت به تصویرسازی راهبرد موثرتری در فرایند آموزش است.

متیل فنیدات یک داروی محرک است که برای درمان اختلالات بیش فعالی و افزایش تمرکز مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو (با نام تجاری ریتالین) باعث تحریک دوپامین و نوراپی نفرین در مغز می شود.پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی متیل فنیدات و دارونما بر فعالیت الکتروفیزیولوژیایی مغز و پرتاب آزاد بسکتبال انجام شد. در این پژوهش 20 بسکتبالیست جوان نیمه حرفه ای (18-25 سال) شاغل در لیگ بسکتبال کشور شرکت داشتند که بصورت تصادفی در دو گروه ریتالین و دارونما قرار گرفتند. این پژوهش بصورت پیش آزمون – پس آزمون انجام شد. در مرحله پیش آزمون ابتدا بوسیله دستگاه الکتروانسفالوگرام فعالیت الکتریکی امواج مغزی آنها در حالت استراحت و چشم بسته ثبت گردید. سپس آزمودنی ها طبق قوانین بسکتبال 20 پرتاب آزاد انجام داده و امتیازات آنها بر اساس آزمون ایفرد نمره گذاری شد. در مرحله پس آزمون به گروه ریتالین یک دز قرص متیل فنیدات 10 میلی گرم و به گروه دارونما نیز یک قرص مشابه بدون اثر داده شد و پس از 60 دقیقه مراحل آزمایش مانند جلسه پیش آزمون اجرا گردید. اختلافات پیش آزمون و پس آزمون در گروه دارونما و متیل فنیدات در‎ مناطقی از مغز معنادار بود. در مقایسه های مختلف دو گروه دارونما‎ و متیل فنیدات تغییرات معناداری در باندهای تتا، دلتا و SMR در نواحی از مغز مشاهده شد. در پرتاب آزاد بسکتبال مقایسه بین میانگین امتیاز‎های پیش آزمون با پس آزمون هردو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد. در پرتاب آزاد بسکتبال مقایسه بین میانگین امتیاز‎های پس آزمون گروه متیل فنیدات با پس آزمون گروه دارونما‎ تفاوت معناداری مشاهده نشد. به نظر می رسد دارونما و متیل فنیدات بتوانند اثرات معناداری را بر فعالیت مغزی و عملکرد ورزشکاران داشته باشند.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر سطوح مختلف خستگی ذهنی بر ظهور مهارت برجسته در بسکتبال بود. پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی-همبستگی و به لحاظ هدف، کاربردی است که با استفاده از بازیکنان بسکتبال دانشگاهی در سه سطح خستگی ذهنی ( پایین، متوسط و بالا) انجام شد. آزمودنی ها (هر گروه 8 نفر)، 210 پرتاب را از هفت زاویه که از هر زاویه 30 پرتاب در سه سطح خستگی ذهنی اجرا کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون های رگرسیون ساده و چندگانه، تی-تک نمونه ای و تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج آزمون رگرسیون مهارت برجسته را در اجرای هر سه گروه نشان داد. همچنین گروه خستگی ذهنی پایین عملکرد بهتری نسبت به بقیه گروه ها داشت. در نتیجه می توان گفت که با توجه به ظهور مهارت برجسته با وجود خستگی ذهنی، پارامتر های اختصاصی شده هنوز به قوت خود باقی مانده اند و موجب ظهور مهارت برجسته شدند.